Tytułowa zabawa została po raz pierwszy opisana przez Sida Sacksona w miesięczniku Games Magazine w 1979 roku i opatrzona nazwą Closing in.
Rozgrywka przeznaczona jest dla dwóch graczy (oznaczmy ich przez A i B) i wymaga jedynie przyborów do pisania oraz kartki – najlepiej w kratkę. Na kartce rysujemy planszę w postaci kwadratu o wymiarach 6×6 podzielonego na pola jednostkowe (por. diagram poniżej).
![\begin{tikzpicture}[scale=0.9] \draw[ultra thick,fill=blue!15] (0,0) rectangle (6,6); \draw[very thick] (0,0) grid (6,6); \foreach \x/\w in {1/A,2/B,3/C,4/D,5/E,6/F} { \node[below,scale=1.15] at (\x-0.5,0) {${\mathbf \w}$}; \node[right,scale=1.15] at (6,\x-0.5) {\bf \x}; } \end{tikzpicture}](http://bak.maszt.pl/wp-content/ql-cache/quicklatex.com-d5b74143c9d8d6d30fe8ecbd46168f8b_l3.png)
Gracze wykonują ruchy naprzemiennie (rozpoczyna gracz A) i wygrywa ten, który jako ostatni ma możliwość poprawnego zagrania. W pierwszym ruchu gracz A wybiera i oznacza (np. swoim inicjałem) dowolne pole na planszy. Gracz B postępuje podobnie, jednak nie może on wybrać pola zajętego przez przeciwnika. We wszystkich kolejnych ruchach każdy z graczy wykonuje po dwie czynności:
- wyklucza z dalszej gry swoje bieżące pole (np. poprzez zamalowanie odpowiedniej kratki),
- wybiera dla siebie nowe pole, do którego można się dostać z poprzedniego ruchem szachowego hetmana (poruszając się pionowo, poziomo lub po skosie); nie wolno przy tym przeskakiwać wykluczonych już pól.
Przykładowa rozgrywka mogłaby wyglądać następująco.
| Lp. | Gracz A | Gracz B |
| 1. | D5 | B2 |
| 2. | B3 | C3 |
| 3. | B5 | C4 |
| 4. | C5 | D4 |
| 5. | D6 | F4 |
| 6. | A6 | C1 |
| 7. | A1 | B1 |
| A poddał się. |
Plansza tej partii prezentuje się tak (gracz A – kolor niebieski, gracz B – kolor brązowy, numery zablokowanych pól to kolejne ruchy poszczególnych graczy).
![\begin{tikzpicture}[scale=0.75] \draw[ultra thick,fill=blue!15] (0,0) rectangle (6,6); \draw[very thick] (0,0) grid (6,6); \foreach \x/\w in {1/A,2/B,3/C,4/D,5/E,6/F} { \node[below,scale=1] at (\x-0.5,0) {${\mathbf \w}$}; \node[right,scale=1] at (6,\x-0.5) {\bf \x}; } \foreach \x/\y/\n in {4/5/1,2/3/2,2/5/3,3/5/4,4/6/5,1/6/6} \draw[fill=blue!70] (\x-1,\y-1) rectangle (\x,\y) node[white,scale=1.1] at (\x-0.5,\y-0.5) {\bf \n}; \foreach \x/\y/\n in {2/2/1,3/3/2,3/4/3,4/4/4,6/4/5,3/1/6} \draw[fill=brown!40!black] (\x-1,\y-1) rectangle (\x,\y) node[white,scale=1.1] at (\x-0.5,\y-0.5) {\bf \n}; \node[scale=1.15,blue] at (0.5,0.5) {\bf A}; \node[scale=1.15,brown!80!black] at (1.5,0.5) {\bf B}; \end{tikzpicture}](http://bak.maszt.pl/wp-content/ql-cache/quicklatex.com-888c6b64cab9b82c1bbea661ee1cd7c1_l3.png)
Z diagramu wyraźnie widać, że gracz A został ,,domknięty” na obszarze wielkości ośmiu pól (choć i tak nie byłby w stanie wszystkich ich wykorzystać, gdyby partia trwała dłużej), zaś gracz B ma do dyspozycji 16 pól, więc (jeśli sam się nie zablokuje) pojedynek na pewno wygra.
Gra w domykanie jest szybka i często rozstrzyga się w pierwszych kilku ruchach. Bardziej cierpliwi mogą spróbować rozgrywki na nieco większej planszy (np. 8×8). Ciekawym ćwiczeniem (dla jednej osoby) jest rozegranie partii, w której (wyimaginowany) przeciwnik powiela ruchy pierwszego gracza stosując symetrię względem środka planszy. W jaki sposób należy poprowadzić grę, aby zwyciężyć?